Magdalena Abakanowicz

Specjalizuje się w tworzeniu dużych, figuralnych kompozycji przestrzennych w oparciu o tkaninę, z wykorzystaniem także innych materiałów, jak kamień, drewno i brąz - zwanych od jej nazwiska abakanami.
W 1954 ukończyła warszawską ASP, a później także sopocką PWSSP. Od 1979 jest profesorem poznańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu), w której prowadziła zajęcia ze studentami w latach 1965-1990.
Od 2006 członkini Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
W latach 60. stworzyła cykl abakanów, który składał się z dużych prac wykonanych technikami tkackimi. Formy rzeźbiarskie konstruowane z tak niekonwencjonalnego materiału zrewolucjonizowały spojrzenie na tkaninę artystyczną. Zrywały z dotychczasową płaszczyznowością tkanin przeznaczonych do dekoracji wnętrza. Spełniały tez funkcję praktyczną jako próba dostosowania monumentalnej rzeźby do skromnych warunków lokalowych: takie prace można było łatwiej magazynować. W 1962 roku na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie podwieszane u sufitu prace wywarły ogromne wrażenie swoją ekspresją barwy, fakturą, miękkością i pomysłowością. W 1965 Magdalena Abakanowicz została nagrodzona złotym medalem na Biennale w Sao Paulo, co było początkiem jej światowej kariery.
Częstym elementem jej twórczości są zwielokrotnione sylwetki ludzkie stojące w pewnym porządku. Przykładem z tego nurtu jest choćby praca Nierozpoznani, wykonana z okazji 750-lecia lokacji Poznania. Przy jej wykonaniu artystka po raz pierwszy współpracowała z Odlewnią Żeliwa w Śremie, przy której postawione są dwie rzeźby artystki. Obecnie współpracuje z Odlewnią Metali Nieżelaznych Bogusław Mochnaczewski^[1].
Rzeźbiarka mieszka i tworzy w Warszawie.