sobota, 30 kwietnia 2011
Ron Mueck
Ron Mueck (ur. 1958) - australijski hiperrealistyczny rzeźbiarz pracujący obecnie w Wielkiej Brytanii. Swoją karierę rozpoczął jako twórca modeli i kukiełkarz dla telewizji dziecięcej i filmów, pracował przy filmie Labirynt gdzie również udzielił głosu postaci Ludo. Mueck założył własną firmę w Londynie, przygotowującą foto-realistyczne rekwizyty i animatronics dla przemysłu reklamowego. Bardzo szczegółowe choć projektowane tak, aby były filmowane tylko pod pewnym kątem, ukrywając bałagan widziany z drugiej strony. Mueck zapragnął tworzyć realistyczne rzeźby, które można by oglądać z każdej strony.
W 1996 Mueck rozpoczął współpracę z matką swojej żony, Paulą Rego tworząc niewielkie figurki będące częścią pracy jaką wystawiała w Hayward Gallery. Rego zapoznała go z Charlesem Saatchi, na którym jego prace zrobiły duże wrażenie i który zaczął kolekcjonować i zamawiać jego prace. To doprowadziło do powstania pracy, która przyniosła mu rozgłos Dead Dad (Martwy Ojciec), praca ta została włączona do wystawy Sensation w Royal Academy w 1997. Do stworzenia Dead Dad, Mueck wykorzystał silikon i inne materiały, rzeźba przedstawia zwłoki ojca Muecka, zredukowane do dwu trzecich realnej wielkości.
Rzeźby Muecka hiper-realistycznie, wiernie odtwarzają najdrobniejszy szczegół ludzkiego ciała, jednocześnie przedstawiając je w zmienionej skali (nienaturalnie powiększone lub zmniejszone) co stwarza niepokojący wizualny efekt. Jego praca Boy (Chłopiec) mająca ponad 5 metrów wystawiana była w Millenium Dome, a następnie na biennale w Wenecji.
W roku 2002 rzeźba Pregnant Woman (kobieta w ciąży) została zakupiona przez National Gallery of Australia za 800 tys. dolarów australijskich.
W 1996 Mueck rozpoczął współpracę z matką swojej żony, Paulą Rego tworząc niewielkie figurki będące częścią pracy jaką wystawiała w Hayward Gallery. Rego zapoznała go z Charlesem Saatchi, na którym jego prace zrobiły duże wrażenie i który zaczął kolekcjonować i zamawiać jego prace. To doprowadziło do powstania pracy, która przyniosła mu rozgłos Dead Dad (Martwy Ojciec), praca ta została włączona do wystawy Sensation w Royal Academy w 1997. Do stworzenia Dead Dad, Mueck wykorzystał silikon i inne materiały, rzeźba przedstawia zwłoki ojca Muecka, zredukowane do dwu trzecich realnej wielkości.
Rzeźby Muecka hiper-realistycznie, wiernie odtwarzają najdrobniejszy szczegół ludzkiego ciała, jednocześnie przedstawiając je w zmienionej skali (nienaturalnie powiększone lub zmniejszone) co stwarza niepokojący wizualny efekt. Jego praca Boy (Chłopiec) mająca ponad 5 metrów wystawiana była w Millenium Dome, a następnie na biennale w Wenecji.
Magdalena Abakanowicz
Specjalizuje się w tworzeniu dużych, figuralnych kompozycji przestrzennych w oparciu o tkaninę, z wykorzystaniem także innych materiałów, jak kamień, drewno i brąz - zwanych od jej nazwiska abakanami.
W 1954 ukończyła warszawską ASP, a później także sopocką PWSSP. Od 1979 jest profesorem poznańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu), w której prowadziła zajęcia ze studentami w latach 1965-1990.
Od 2006 członkini Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
W latach 60. stworzyła cykl abakanów, który składał się z dużych prac wykonanych technikami tkackimi. Formy rzeźbiarskie konstruowane z tak niekonwencjonalnego materiału zrewolucjonizowały spojrzenie na tkaninę artystyczną. Zrywały z dotychczasową płaszczyznowością tkanin przeznaczonych do dekoracji wnętrza. Spełniały tez funkcję praktyczną jako próba dostosowania monumentalnej rzeźby do skromnych warunków lokalowych: takie prace można było łatwiej magazynować. W 1962 roku na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie podwieszane u sufitu prace wywarły ogromne wrażenie swoją ekspresją barwy, fakturą, miękkością i pomysłowością. W 1965 Magdalena Abakanowicz została nagrodzona złotym medalem na Biennale w Sao Paulo, co było początkiem jej światowej kariery.
Częstym elementem jej twórczości są zwielokrotnione sylwetki ludzkie stojące w pewnym porządku. Przykładem z tego nurtu jest choćby praca Nierozpoznani, wykonana z okazji 750-lecia lokacji Poznania. Przy jej wykonaniu artystka po raz pierwszy współpracowała z Odlewnią Żeliwa w Śremie, przy której postawione są dwie rzeźby artystki. Obecnie współpracuje z Odlewnią Metali Nieżelaznych Bogusław Mochnaczewski[1].
Rzeźbiarka mieszka i tworzy w Warszawie.
W 1954 ukończyła warszawską ASP, a później także sopocką PWSSP. Od 1979 jest profesorem poznańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu), w której prowadziła zajęcia ze studentami w latach 1965-1990.
Od 2006 członkini Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
W latach 60. stworzyła cykl abakanów, który składał się z dużych prac wykonanych technikami tkackimi. Formy rzeźbiarskie konstruowane z tak niekonwencjonalnego materiału zrewolucjonizowały spojrzenie na tkaninę artystyczną. Zrywały z dotychczasową płaszczyznowością tkanin przeznaczonych do dekoracji wnętrza. Spełniały tez funkcję praktyczną jako próba dostosowania monumentalnej rzeźby do skromnych warunków lokalowych: takie prace można było łatwiej magazynować. W 1962 roku na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie podwieszane u sufitu prace wywarły ogromne wrażenie swoją ekspresją barwy, fakturą, miękkością i pomysłowością. W 1965 Magdalena Abakanowicz została nagrodzona złotym medalem na Biennale w Sao Paulo, co było początkiem jej światowej kariery.
Częstym elementem jej twórczości są zwielokrotnione sylwetki ludzkie stojące w pewnym porządku. Przykładem z tego nurtu jest choćby praca Nierozpoznani, wykonana z okazji 750-lecia lokacji Poznania. Przy jej wykonaniu artystka po raz pierwszy współpracowała z Odlewnią Żeliwa w Śremie, przy której postawione są dwie rzeźby artystki. Obecnie współpracuje z Odlewnią Metali Nieżelaznych Bogusław Mochnaczewski[1].
Rzeźbiarka mieszka i tworzy w Warszawie.
marcel duchamp
Marcel Duchamp, właściwie Henri-Robert-Marcel Duchamp[1] (ur. 28 lipca 1887 w Blainville-Crevon we Francji, zm. 2 października 1968 w Neuilly-sur-Seine) – francuski malarz i szachista.
Marcel Duchamp pochodził z rodziny artystów: był bratem rzeźbiarza Raymonda Duchamp-Villona (1876–1918), malarza fowisty, rysownika i grawera Jacques'a Villona (Gaston Duchamp) (1875–1963) i malarki Suzanne Duchamp (1889–1963), żony malarza Jeana Crottiego.
Studiował na Académie Julian do roku 1905. Po raz pierwszy wystawiał swoje dzieła w 1909 na Salonie Niezależnych i Salonie Jesiennym w Paryżu[1]. Początkowo obracał się w kręgu fowistów, nawiązywał też do Cézanne'a (Portret ojca artysty, 1910), symbolizmu (Portret doktora Dumouchel, 1910), kubizmu (Portret szachistów, 1911), działał, wraz z, m.in. Francisem Picabią, w grupie Section d'Or (Złoty podział), inspirowanej twórczością Picassa i Braque'a. Repertuar kubistycznych środków wzbogacał o zagadnienia prezentacji ruchu na obrazie, jak w Ivonne i Madelaine rozerwane na strzępy, 1911 i Akt schodzący po schodach nr 2 ( Nu descendant un escalier No. 2, 1912)[2]. Ten ostatni, prezentowany na wystawie Armory Show w Nowym Jorku w1913, wzbudził wielkie zainteresowanie, czyniąc z Duchampa uznanego malarza.
W tym samym roku Marcel Duchamp porzucił tradycyjny warsztat artystyczny malarza. Swoimi działaniami wyprzedził rozwinięcie się ruchu dadaistycznego w Zurychu (1916)[1]. Stworzył termin ready-made, oznaczający użycie "przedmiotu gotowego" jako dzieła sztuki. Pierwszą tego typu pracą było zaginione Koło rowerowe[3] z 1913 roku, chociaż w tym czasie autor nie wymyslił jeszcze koncepcji ready-made. Było to koło rowerowe wraz z widelcem przymocowane do stołka. Fontanna[4] z 1917 roku jest jednym z najsłynniejszych ready-made. Pisuar z inskrypcją: R. Mutt 1917, ustawiony w galerii sztuki jak rzeźba, stał się symboliczną cezurą między sztuką kontynuacji w długim pochodzie artystów przez stulecia, a sztuką zrywającą ostatnie ograniczenia w sposób radykalny i ironiczny. L.H.O.O.Q. to reprodukcja Mony Lizy z dorysowanymi wąsami i bródką (pierwsza w 1919) – napuszona publiczność tłocząca się w Luwrze została wykpiona.
Od początku lat 20. Duchamp pracował w Stanach Zjednoczonych. W 1923 powstała Panna młoda rozebrana przez swych kawalerów, jednak (Mariée mise à nu par ses célibataires, même) tzw. Wielka szyba[5]. – tworzone od 1915 na wielkiej tafli szkła "antyarcydzieło" o niejasnym znaczeniu. Po jego zakończeniu Duchamp demonstracyjnie porzucił sztukę dla gry w szachy (jednak nie na zawsze).
W Nowym Jorku Duchamp współpracował z Francisem Picabią i Manem Rayem, tworzył pisma 291, The Blind Man, Rongwrong. Zajmował się w tym okresie rzeźbą. Był też autorem dwuznacznej postaci Rrose Sélavy, istoty, która po raz pierwszy pojawiła się w Fre(n)sh Wi(n)dow, czyli oknie na sposób francuski, przy czym bawił się tu angielskim znaczeniem fresh widow (świeża wdowa). Sélavy jest homonimem c'est la vie (takie jest życie). Pod tym pseudonimem Duchamp wydał zbiór aforyzmów i przebrany za kobietę pozował do zdjęć Mana Raya. Duchamp stworzył też całą serię nowych powiedzonek typu "gra półsłówek", ciesząc się z ich nieprzyzwoitego wydźwięku i bawiąc aliteracją.
Od połowy lat 30. współpracował z surrealistami uczestnicząc w ich wystawach. W 1942, podczas okupacji Paryża przez nazistów, osiadł na stałe w Nowym Jorku, a trzynaście lat później otrzymał amerykańskie obywatelstwo[1].
Sztuka drugiej połowy ubiegłego stulecia, pop-art, happening i konceptualizm nawiązują do twórczości Duchampa, który w roku 1953 stał się Satrapą w Kolegium Patafizyki.
Na jego grobie w Rouen jest wygrawerowane epitafium: "Poza tym (zresztą) to zawsze inni umierają".
Marcel Duchamp pochodził z rodziny artystów: był bratem rzeźbiarza Raymonda Duchamp-Villona (1876–1918), malarza fowisty, rysownika i grawera Jacques'a Villona (Gaston Duchamp) (1875–1963) i malarki Suzanne Duchamp (1889–1963), żony malarza Jeana Crottiego.
Studiował na Académie Julian do roku 1905. Po raz pierwszy wystawiał swoje dzieła w 1909 na Salonie Niezależnych i Salonie Jesiennym w Paryżu[1]. Początkowo obracał się w kręgu fowistów, nawiązywał też do Cézanne'a (Portret ojca artysty, 1910), symbolizmu (Portret doktora Dumouchel, 1910), kubizmu (Portret szachistów, 1911), działał, wraz z, m.in. Francisem Picabią, w grupie Section d'Or (Złoty podział), inspirowanej twórczością Picassa i Braque'a. Repertuar kubistycznych środków wzbogacał o zagadnienia prezentacji ruchu na obrazie, jak w Ivonne i Madelaine rozerwane na strzępy, 1911 i Akt schodzący po schodach nr 2 ( Nu descendant un escalier No. 2, 1912)[2]. Ten ostatni, prezentowany na wystawie Armory Show w Nowym Jorku w1913, wzbudził wielkie zainteresowanie, czyniąc z Duchampa uznanego malarza.
W tym samym roku Marcel Duchamp porzucił tradycyjny warsztat artystyczny malarza. Swoimi działaniami wyprzedził rozwinięcie się ruchu dadaistycznego w Zurychu (1916)[1]. Stworzył termin ready-made, oznaczający użycie "przedmiotu gotowego" jako dzieła sztuki. Pierwszą tego typu pracą było zaginione Koło rowerowe[3] z 1913 roku, chociaż w tym czasie autor nie wymyslił jeszcze koncepcji ready-made. Było to koło rowerowe wraz z widelcem przymocowane do stołka. Fontanna[4] z 1917 roku jest jednym z najsłynniejszych ready-made. Pisuar z inskrypcją: R. Mutt 1917, ustawiony w galerii sztuki jak rzeźba, stał się symboliczną cezurą między sztuką kontynuacji w długim pochodzie artystów przez stulecia, a sztuką zrywającą ostatnie ograniczenia w sposób radykalny i ironiczny. L.H.O.O.Q. to reprodukcja Mony Lizy z dorysowanymi wąsami i bródką (pierwsza w 1919) – napuszona publiczność tłocząca się w Luwrze została wykpiona.
Od początku lat 20. Duchamp pracował w Stanach Zjednoczonych. W 1923 powstała Panna młoda rozebrana przez swych kawalerów, jednak (Mariée mise à nu par ses célibataires, même) tzw. Wielka szyba[5]. – tworzone od 1915 na wielkiej tafli szkła "antyarcydzieło" o niejasnym znaczeniu. Po jego zakończeniu Duchamp demonstracyjnie porzucił sztukę dla gry w szachy (jednak nie na zawsze).
W Nowym Jorku Duchamp współpracował z Francisem Picabią i Manem Rayem, tworzył pisma 291, The Blind Man, Rongwrong. Zajmował się w tym okresie rzeźbą. Był też autorem dwuznacznej postaci Rrose Sélavy, istoty, która po raz pierwszy pojawiła się w Fre(n)sh Wi(n)dow, czyli oknie na sposób francuski, przy czym bawił się tu angielskim znaczeniem fresh widow (świeża wdowa). Sélavy jest homonimem c'est la vie (takie jest życie). Pod tym pseudonimem Duchamp wydał zbiór aforyzmów i przebrany za kobietę pozował do zdjęć Mana Raya. Duchamp stworzył też całą serię nowych powiedzonek typu "gra półsłówek", ciesząc się z ich nieprzyzwoitego wydźwięku i bawiąc aliteracją.
Od połowy lat 30. współpracował z surrealistami uczestnicząc w ich wystawach. W 1942, podczas okupacji Paryża przez nazistów, osiadł na stałe w Nowym Jorku, a trzynaście lat później otrzymał amerykańskie obywatelstwo[1].
Sztuka drugiej połowy ubiegłego stulecia, pop-art, happening i konceptualizm nawiązują do twórczości Duchampa, który w roku 1953 stał się Satrapą w Kolegium Patafizyki.
Alina Szapocznikow
Pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. Podczas wojny była więziona w gettach w Pabianicach i Litzmannstadt oraz w niemieckich obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau Bergen-Belsen i Theresienstadt. Po wyzwoleniu z obozu pojechała do Pragi. Podjęła artystyczną praktykę w pracowni rzeźbiarza Otokara Velimskiego, a potem studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Dzięki stypendium Alina Szapocznikow cztery lata studiowała w paryskiej École nationale supérieure des beaux-arts. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do opuszczenia uczelni. Wróciła do Polski. Kontynuowała pracę artystyczną, początkowo w obowiązującym socrealistycznym stylu. Po tzw. odwilży w połowie lat 50. mogła wreszcie pokazać to, co ją fascynowało: formę, tworzywo, barwę. W 1963 roku wyjechała z kraju i na stałe zamieszkała w Paryżu. Zmarła dziesięć lat później, w sanatorium Praz-Coutant w Passy (Górna Sabaudia), po długich zmaganiach z chorobą nowotworową (rak piersi), podczas których podejmowała wstrząsające w wyrazie próby twórczego przetworzenia tej przegrywanej i ostatecznie przegranej walki.
Była żoną historyka sztuki Ryszarda Stanisławskiego; ich syn Piotr Stanisławski mieszka we Francji. Później wyszła za mąż za grafika Romana Cieślewicza,
Początkowo tworzyła pełne ekspresji, uproszczone rzeźby figuralne (Pierwsza miłość 1954, Ekshumowany 1956, Maria Magdalena 1957-1958). Od 1963 roku w Paryżu, gdzie zaczęła stosować tworzywa sztuczne (poliester, poliuretan) wykonując odlewy własnego ciała, multiplikowane w barwnych żywicach syntetycznych, czasem z dodaniem efektów świetlnych. Szczególnie osobisty charakter noszą cykle prac wykonanych w ostatnich latach życia : Tumeurs (1969-1971) i Zielnik (1972) powstałe z odlewów ciała syna. W filmie Sam pośród miasta z 1965 r. pojawia się rzeźba artystki "Żagiew".
W 1965 r. zdobyła nagrodę Fundacji Copleya za asamblaż zatytułowany Goldfinger; jej pracę oceniało grono najsłynniejszych artystów XX wieku (Marcel Duchamp, Jean Arp, Max Ernst i Roberto Matta).
Była żoną historyka sztuki Ryszarda Stanisławskiego; ich syn Piotr Stanisławski mieszka we Francji. Później wyszła za mąż za grafika Romana Cieślewicza,
Początkowo tworzyła pełne ekspresji, uproszczone rzeźby figuralne (Pierwsza miłość 1954, Ekshumowany 1956, Maria Magdalena 1957-1958). Od 1963 roku w Paryżu, gdzie zaczęła stosować tworzywa sztuczne (poliester, poliuretan) wykonując odlewy własnego ciała, multiplikowane w barwnych żywicach syntetycznych, czasem z dodaniem efektów świetlnych. Szczególnie osobisty charakter noszą cykle prac wykonanych w ostatnich latach życia : Tumeurs (1969-1971) i Zielnik (1972) powstałe z odlewów ciała syna. W filmie Sam pośród miasta z 1965 r. pojawia się rzeźba artystki "Żagiew".
W 1965 r. zdobyła nagrodę Fundacji Copleya za asamblaż zatytułowany Goldfinger; jej pracę oceniało grono najsłynniejszych artystów XX wieku (Marcel Duchamp, Jean Arp, Max Ernst i Roberto Matta).
materiały rzeźbiarskie
Żywice poliestrowe - grupa żywic syntetycznych, których głównym składnikiem są różnego rodzaju poliestry. Najczęściej spotykane są dwuskładnikowe nienasycone żywice poliestrowe, w których proces sieciowania zachodzi w temperaturze pokojowej i jest oparty na rodnikowo inicjowanej reakcji między wiązaniami wielokrotnymi węgiel-węgiel występującymi w strukturze tych substancji.
Nienasycone żywice poliestrowe służą m.in. do ręcznego laminowania. Są też stosowane jako składniki kitów, szpachli, klejów, mieszanek do formowania wytłoczek i mieszanek z których formuje się elementy galanterii przez sieciowanie w formach
sklep; http://www.zywica.eu/sklep/index.php?cat_id=27Gips - Gips budowlany (półwodny) otrzymuje się w wyniku wyprażania gips w temperaturze 150-185 °C. Możliwości stosowania gipsu są bardzo różnorodne, jak różne są postacie jego występowania i przetwarzania. Od czasów antycznych gips jest materiałem artystów i miłośników sztuki. W czasach baroku i rokoko gips przeżywał okres rozkwitu. Używany był wówczas do wytwarzania budzącej podziw sztukaterii. Jeszcze dzisiaj modele gipsowe są używane do odlewania lub odciskania dzieł sztuki.
Gips i ta technika mają współcześnie zastosowanie w przemyśle. Starannie odlewane formy gipsowe są wykorzystywane w przemyśle drobnej ceramiki, np. służą nadawaniu kształtu filiżankom i talerzom. Gips odlewany ciśnieniowo stosowany jest w ceramice sanitarnej. Twarde formy gipsowe używane są przy produkcji dachówek. Gipsem posługują się również warsztaty modelarskie i wzornicze.
sklep; http://www.nowylad.com.pl/
Glina- Glina od zarania dziejów stanowi podstawowy surowiec do wyrobu ceramiki. Do ręcznego formowania wyrobów ceramicznych używane są wysokoplastyczne i plastyczne gliny biało oraz barwnie wypalające się, znane na świecie pod nazwą "ball clay". Dzisiaj stanowią one cenny surowiec do produkcji ceramiki sanitarnej i płytek ceramicznych.
sklep; http://www.twenga.pl/dir-Hobby-i-Rozrywka,Rozrywka-kreatywna-inne,Glina-rzezbiarska
Drewno- Rzeźby powstają w wyniku sukcesywnego wybierania materiału. Najczęściej spotykanym gatunkiem drewna, z którego wykonywane są rzeźby na terenie Polski jest lipa. Przyjmuje się, że wszystkie drzewa liściaste mogą stanowić materiał dla rzeźbiarza. Niektóre gatunki, bardziej szlachetne charakteryzują się większą trwałością i twardością, są to dąb, jesion, orzech, kasztanowiec. Gatunki te ze względu na swoją cenę zazwyczaj wykorzystywane są do tworzenia rzeźb przeznaczonych do ekspozycji pod zadaszeniem. Rzeźby plenerowe, o znacznych gabarytach najczęściej wykonywane są z topoli, świeżo ściętej, ponieważ po wysuszeniu ten gatunek drewna jest bardzo trudny w obróbce. Do mniej popularnych gatunków drewna, z których można wykonywać rzeźby należą: brzoza, jabłoń, śliwa, wiśnia, te ostatnie ze względu na przebarwienia dają bardzo interesujące efekty. Do drzew liściastych, z których raczej nie wykonuje się rzeźb należą: grusza (ze względu na spiralny charakter słojów i nieprzewidywalność) oraz robinia akacjowa (ze względu na dużą twardość w połączeniu ze stosunkowo znaczną nieprzewidywalnością). Drzewa iglaste poza nielicznymi przypadkami nie są wykorzystywane do tworzenia rzeźb, ze względu na łykowatość, dużą żywiczność, oraz tendencję do rozwarstwiania się materiału pod wpływem uderzeń dłuta.
http://www.dluta.pl/Kamień- Powstają najczęściej z marmuru lub piaskowca. Rzadziej, ze względu na trudności w obróbce, spotyka się rzeźby powstałe z granitu i innych rodzajów kamienia. Rzeźby w kamieniu ze względu na stosunkowo długi proces obróbki i koszt materiału najpierw poprzedzane są wykonaniem modelu gipsowego, niekiedy na podstawie modelu glinianego.
Metal- Jedną z metod wykonania rzeźby w metalu jest technika odlewnicza na wosk tracony. Rzeźba powstaje w wyniku zastąpienia modelu wykonanego w dowolnym materiale przez jego replikę z brązu (czasem mniej szlachetnych stopów metali także bazujących na mosiądzu, lub – odwrotnie – z bardziej szlachetnych, jak srebro i złoto).Model wykonuje się przeważnie z gliny pokrywanej formą zwaną negatywem z gipsu. Gdy model jest wyjątkowo skomplikowany stosuje się czasami specjalny silikon. Silikon stosuje sie też przy wielokrotnym odlewaniu rzeźby z tej samej formy. Poprzez swoją elastyczną strukturę łatwiej zdjąć negatyw silikonowy ze skomplikowanego modelu niż sztywny negatyw gipsowy który podatny jest na pęknięcia i uszkodzenia. Gdy negatyw gipsowy zastygnie a gips stanie się twardy, rozbiera się tę strukturę w celu wyjęcia z wnętrza, modelu glinianego. W powstałą formę negatywową z gipsu bądź z silikonu wlewa się płynny wosk, który dokładnie odwzorowuje kształt negatywu.
Następnie model woskowy z doczepionym systemem wlewowym, też z wosku, jest obudowywany (zalewany) kolejną "formą", ze specjalnej masy formierskiej. Podczas procesu wypalania, wosk zostaje wytopiony lub ulega wyparowaniu. Stąd nazwa całego procesu "na wosk tracony". W powstałe miejsce, przestrzeń, zostaje wlany płynny metal: aluminium, mosiądz, brąz, złoto, srebro. Po wystygnięciu forma jest tłuczona i rzeźba jest wyciągana. Następnie rzeźba poddawana jest procesowi obróbki wykańczającej np. szlifowaniu, spawania, patynowaniu, itd.
odżywki dla Nierzeźbiarzy
Nie każdy z Was jest Rzeźbiarzem co możliwie jest sugerowane widoczną bądź tudzież niewidoczną tężyzną..... dla tych którzy chcieliby to zmienić uchodziwszy za szanowanych, wyszkolonych rzeźbiarzy XXI wieku namawiam do odwiedzenia kilku stron internetowych. Zmień Swoje życie! Zostań rzeźbiarzem!
http://www.tytan.info.pl/
http://www.sfd.pl/sklep/?gclid=CPeQs9OFxagCFQQj3god0BBgqQ
http://sklep.kfd.pl/
http://www.centrumodzywek.net/
http://www.fbb.pl/
http://www.tytan.info.pl/
http://www.sfd.pl/sklep/?gclid=CPeQs9OFxagCFQQj3god0BBgqQ
http://sklep.kfd.pl/
http://www.centrumodzywek.net/
http://www.fbb.pl/
Subskrybuj:
Posty (Atom)